Περάσανε ούτε λίγο ούτε πολύ 7-8 χρόνια από την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Ελλάδα. Διάολε, πως είναι δυνατόν να είναι τόσα. Και όμως, είναι. Τίποτα δεν φαίνετε να άλλαξε. Ο ίδιος άγνωστος κόσμος τριγύρω. Ιούλης του 2018 και βρέθηκα να περπατάω ένα μεσημέρι Σαββάτου στην Αριστοτέλους κατεβαίνοντας προς τη παραλία. Απλά περπατούσα, χωρίς προορισμό. Δεν υπήρχε κάπου να πάω άλλωστε. Τότε ξαφνικά αισθάνθηκα έναν ζεστό καλοκαιρινό αέρα να με αγκαλιάζει κάτι σαν φλόγα που έκαιγε γλυκά. Μου θύμισε αμέσως την αγκαλιά της μάνας μου, μιας μάνας που δεν υπάρχει πια.

Μαμά, μου λείπεις. Μου λείπει ο ήχος της φωνής σου. Μου λείπει η σιγουριά της παρουσίας σου. Άργησα μαμά… εγώ φταίω. Συγνώμη.

Θεσσαλονίκη, Ιούλιος 2018